Saat 9'da uyandım bir şeyler atıştırdım, güzel pantolonumu gömleğimi giydim, önemli bir görüşmem olacaktı. Biraz oyalanmış olacağım ki otobüsü kaçırdım, arkasından 1 dakika boyunca son sürat koşmama rağmen yetişemedim. Neyse dedim, merkeze yürüyeyim dolmuşa biner öyle giderim dedim. 20 dakikalık yürüyüş sonunda varmıştım durağa. Antakyalı olan bilir, Orman Dairesi'nin orada dolmuşu bekledim bi beş dakika. Ama ne gelen vardı ne geçen. Dolmuşların artık oradan değil bir sokak aşağıdan geçtiğini yanıma gelen teyzeden öğrendim. İndim alt sokağa, gelen ilk dolmuşa bindim. Oh demiştim, bindim sonunda... Bir süre sonra dolmuş dönmemesi gereken bir yere döndü, evet yanlış dolmuşa binmiştim. Son durağa kadar gittim yanlış dolmuşla, başka bir dolmuşa bindirdi beni. Tabi bu sırada paracıklar da birer ikişer gidiyor. Sonunda doğru dolmuşa binmiştim. Doğru yere geldim, indim. Binaya girdim, mutluydum, görevimi başaracağımı hissediyor, kendime güveniyordum. Kapıdaki güvenlik görevlisine Aslı Hanım'la görüşüp görüşemeyeceğimi sordum, görüşemeyeceğimi söyledi. "Öldürürüm lan seni, valla vururum bak... Aşiretiz oğlum biz..." diyecektim ama lafı ağzıma tıktı: "Kendisi İtalya'da!"
Boşaymış onca çabam. Başaramamıştım... Bi 50 metre kadar çamurun içinden geçip otobüsün güzargahındaki yola çıkmalıydım. Güç bela geçtim o yolu da. Otobüs, ben gelmeden hemen önce geçmiş olacak ki bi 20 dakika da orada bekledim. Eve mi gideyim, bankadaki işlerimi mi halledeyim diye düşünürken şehir merkezinde indim. Ancak hiçbir bankadaki işimi halledemedim çünkü kuyrukların uzunluğu uzaydan görülebilecek safhaya ulaşmıştı. Eve yürüye yürüye döndüm.
Hiçbir işimi halledememiş, bir sürü para harcamış, yorulmuş, üzülmüş, hırpalanmış, aşağılanıştım. Hayattan anlık değil 4 saatlik zaman diliminde tiksindim. Dünden beri başka biriyim, ben eski ben değilim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder